Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο της ομιλίας μου στην παρουσίαση του βιβλίου "Το Σύνδρομο του Χάους" του Διαμαντή Φλωράκη. Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2008 στο παλιό βιβλιοπωλείο Cube στην οδό Εμ. Μπενάκη στην Αθήνα.
Ξεκινώντας την παρουσίαση του Βιβλίου του Διαμαντή Φλωράκη, θεωρώ πρέπον να σας μιλήσω για τη γνωριμία μου με το συγγραφέα. Όχι, δεν τον έχω συναντήσει προσωπικά, άσχετα με το γεγονός ότι διαβάζοντας τα έργα του αισθάνθηκα πως αυτό το πρόσωπο ήταν κατά πολύ οικείο σε εμένα. Κάτι σαν μακρινός συγγενής που έφυγε για ταξίδι και κάθε λίγο μου στέλνει τις εμπειρίες του μέσα από γράμματα.
Τον γνώρισα πέρσι σε αυτό ακριβώς το μέρος όπου βρισκόμαστε και φέτος, στο πρώτο Διήμερο φαντασίας που οργάνωσαν τα μέλη των Συμπαντικών Διαδρομών. Τότε ήταν που πρόσεξα ένα βιβλίο που προσφέρονταν δωρεάν. Το εξώφυλλο έγραφε: Διαμαντής Φλωράκης Τα Γονίδια της Αγιότητας και το μυαλό μου κατευθείαν πήγε στην Επιστημονική Φαντασία. Δεν θα σας κρύψω ότι δεν είμαι πολύ φίλος της Επιστημονικής καθότι προτιμώ ιστορίες με σπαθιά, κάστρα δράκους και άλλα γνωστά στοιχεία που συναντώνται σπάνια στην Επ. Φαντασία. Μα έλα που ένα βιβλίο εντελώς διαφορετικό από τα γούστα μου με ενθουσίασε τόσο που δεν το περίμενα. Μετά από τα νέα συναισθήματα και το μικρόβιο που μου κόλλησε το βιβλίο του Φλωράκη, δεν ήταν δύσκολο να αποκτήσω το Σύνδρομο του Χάους και να το απορροφήσω με την πρώτη. Γιατί αν τα Γονίδια της Αγιότητας με ενθουσίασαν, το Σύνδρομο του Χάους με υπέταξε!
Θεωρώ πως ένα βιβλίο είναι επιτυχημένο όχι τόσο εάν αρέσει στους οπαδούς του είδους του αλλά όταν κατορθώνει να κερδίσει αναγνώστες διαφορετικών προτιμήσεων. Όπως έγινε στην προκειμένη με εμένα. Το Σύνδρομο του Χάους είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα. Αλλά πριν μιλήσω για το κατόρθωμα, συνετό είναι πρώτα να σας πω και κάτι για τον ήρωα του. Το Διαμαντή Φλωράκη.
Μα ποιος είναι αυτός ο Φλωράκης, αναρωτήθηκα όταν απέκτησα τα Γονίδια της Αγιότητας. Ακόμη ένας νέος Έλληνας που το έριξε στη συγγραφή για να βρει το δρόμο του στη λογοτεχνία; Όταν ερεύνησα την περίπτωση του, τότε κατάλαβα πόσο μαύρα ήταν μεσάνυχτα που είχα! Γιατί ο Διαμαντής δεν ήταν κάποιος νέος στο χώρο αλλά ένας βετεράνος. Γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και μέχρι σήμερα έχει γράψει κι εκδώσει 20 βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Όμως γιατί δεν τον ήξερα; Γιατί δεν είχα ακούσει έστω έναν λόγο από κάπου για αυτόν τη στιγμή που πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς παρουσιάζονται σαν μεσσίες της λογοτεχνίας; Αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία που πάνω κάτω όλοι εσείς γνωρίζετε για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Συγγραφικά Μεγαθήρια όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Ουγκό, ο Βερν, ο Δουμάς και πολλοί άλλοι ανέλαβαν την παιδική ηλικία του Διαμαντή ο οποίος γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα στην ηλικία των 12 ονομάζοντας το Ταξίδι στη Σελήνη. Όπως καταλαβαίνετε ένα τέτοιο παιδί δύσκολα θα μπορούσε να απομακρυνθεί από τη συγγραφή. Θα ήταν έγκλημα άλλωστε γιατί τότε η Επιστημονική Φαντασία δεν θα τιμηθεί από τα έργα του. Το 1963 εκδίδει το μυθιστόρημα με τίτλο οι Απίθανοι ενώ μέχρι το 1972 κυκλοφορεί τρεις ακόμα δουλειές, δύο νουβέλες και ένα θεατρικό. Το 1972 ξεκινά τη δεκαλογία της Υπαρξιακής Αναρχίας που ξεκινά με το Επιστροφή στο Μέλλον και καταλήγει στο Σύνδρομο του Χάους. Φυσικά δεν σταμάτησε εκεί, όμως η δεκαλογία της Υπαρξιακής Αναρχίας είναι το σημείο αναγνώρισης του.
Μέσα από τα βιβλία της δεκαλογίας αυτής, πέρα από έναν αξιέπαινο συγγραφέα Επιστημονικής Φαντασίας, εντοπίζουμε έναν ερευνητή της ανθρώπινης υπόστασης, του πνεύματος, του συνδέσμου του με το Θεό και το ρόλο της ύπαρξης του στο Σύμπαν. Ευαίσθητος και στοχαστικός ο Διαμαντής δεν διστάζει να αναζητήσει το θείο μέσα από τα έργα του, να κυνηγήσει την πηγή του γενικού Κακού και να μεταφέρει μηνύματα αλληλεγγύης και αγάπης. Ότι ακριβώς θα νιώσετε κι εσείς εάν διαβάσετε το Σύνδρομο του Χάους.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το βιβλίο αποτελεί το δέκατο μέρος της Υπαρξιακής Αναρχίας. Κυκλοφόρησε το 92, έπειτα το 97 και πια το σωτήριο έτος 2008 από τις Συμπαντικές Διαδρομές.
Ευανάγνωστο, ευχάριστο και σχετικά σύντομο ώστε να μην κουράζει με περιττές πληροφορίες, το βιβλίο είναι ένα άριστο πάντρεμα Επιστημονικής και Μυστηρίου. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μελλοντική εποχή, σε κάποιο σημείο μιας παγκόσμιας κοινότητας. Έννοιες όπως Τομείς, Τομεάρχης, Μοριακή Βιολογία, Κέντρο Ψυχοσωματικής Υγείας, Εκκλησία του Σκότους, μεταφέρουν τον αναγνώστη στο μέλλον έτσι όπως το είδε η φαντασία του συγγραφέα. Μέσα από τη χρήση της πρωτοπρόσωπης γραφής ο αναγνώστης γίνεται ένα με τον ήρωα Ιππόλυτο, έναν αστυνομικό που κλίνεται να ερευνήσει έναν μυστήριο θάνατο που συμβαίνει στον Τομέα του. Ίσως να φανεί κοινότυπο, ένας αστυνομικός δηλαδή που προσπαθεί να λύσει το μυστήριο ενός ανεξήγητου θανάτου. Όμως ο θάνατος αυτός δεν είναι συνηθισμένος και τα αίτια της πρόκλησης του πρωτοφανή. Τι θα μπορούσε να σκοτώσει έναν υγιέστατο άνθρωπο στα καλά τον καθουμένων; Τα πράγματα γίνονται περισσότερο μυστήρια όταν οι θάνατοι αυξάνονται ενώ τα θύματα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: υψηλό δείκτη ευαισθησίας, καλοσύνης συμπόνιας και αλληλεγγύης, άνθρωποι χαρισματικοί, δημιουργικοί και ακίνδυνοι, όπως αφανείς καλλιτέχνες και μικρά παιδιά . Μία συγγραφέας, ένας βιολιστής, ένας ιερέας, ένα μικρό κορίτσι είναι τα επόμενα θύματα που ακολουθούν τον πρώτο θανόντα, προμηνύοντας μεγαλύτερο κίνδυνο από αυτό που ο ήρωας-αφηγητής μπορεί να φανταστεί . Τι είναι αυτό που τους σκοτώνει; Είναι μελαγχολία, είναι γονίδιο-φονιάς, είναι η Φύση ή μήπως κάτι άλλο; Γιατί όσο η ιστορία προχωρά οι θάνατοι πολλαπλασιάζονται ολοένα και πιο πολύ όσο ο αναγνώστης γυρνά με μανία τις σελίδες;
Μη διστάσετε να αναζητήσετε κι εσείς το μυστήριο και να ζήσετε την περιπέτεια μαζί με τον αφηγητή. Ο Διαμαντής σας προσφέρει την ευκαιρία. Μετέχοντας στο Σύνδρομο του Χάους ένα είναι το σίγουρο: Όταν το βιβλίο τελειώσει θα δείτε τον κόσμο με άλλο πια πλέον μάτι.
Γιώργος Χατζηκυριάκος
Απρίλιος 2008
Πέμπτη 16 Μαΐου 2013
Το Σύνδρομο του Χάους του Διαμαντή Φλωράκη
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο της ομιλίας μου στην παρουσίαση του βιβλίου "Το Σύνδρομο του Χάους" του Διαμαντή Φλωράκη. Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2008 στο παλιό βιβλιοπωλείο Cube στην οδό Εμ. Μπενάκη στην Αθήνα.
Ξεκινώντας την παρουσίαση του Βιβλίου του Διαμαντή Φλωράκη, θεωρώ πρέπον να σας μιλήσω για τη γνωριμία μου με το συγγραφέα. Όχι, δεν τον έχω συναντήσει προσωπικά, άσχετα με το γεγονός ότι διαβάζοντας τα έργα του αισθάνθηκα πως αυτό το πρόσωπο ήταν κατά πολύ οικείο σε εμένα. Κάτι σαν μακρινός συγγενής που έφυγε για ταξίδι και κάθε λίγο μου στέλνει τις εμπειρίες του μέσα από γράμματα.
Τον γνώρισα πέρσι σε αυτό ακριβώς το μέρος όπου βρισκόμαστε και φέτος, στο πρώτο Διήμερο φαντασίας που οργάνωσαν τα μέλη των Συμπαντικών Διαδρομών. Τότε ήταν που πρόσεξα ένα βιβλίο που προσφέρονταν δωρεάν. Το εξώφυλλο έγραφε: Διαμαντής Φλωράκης Τα Γονίδια της Αγιότητας και το μυαλό μου κατευθείαν πήγε στην Επιστημονική Φαντασία. Δεν θα σας κρύψω ότι δεν είμαι πολύ φίλος της Επιστημονικής καθότι προτιμώ ιστορίες με σπαθιά, κάστρα δράκους και άλλα γνωστά στοιχεία που συναντώνται σπάνια στην Επ. Φαντασία. Μα έλα που ένα βιβλίο εντελώς διαφορετικό από τα γούστα μου με ενθουσίασε τόσο που δεν το περίμενα. Μετά από τα νέα συναισθήματα και το μικρόβιο που μου κόλλησε το βιβλίο του Φλωράκη, δεν ήταν δύσκολο να αποκτήσω το Σύνδρομο του Χάους και να το απορροφήσω με την πρώτη. Γιατί αν τα Γονίδια της Αγιότητας με ενθουσίασαν, το Σύνδρομο του Χάους με υπέταξε!
Θεωρώ πως ένα βιβλίο είναι επιτυχημένο όχι τόσο εάν αρέσει στους οπαδούς του είδους του αλλά όταν κατορθώνει να κερδίσει αναγνώστες διαφορετικών προτιμήσεων. Όπως έγινε στην προκειμένη με εμένα. Το Σύνδρομο του Χάους είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα. Αλλά πριν μιλήσω για το κατόρθωμα, συνετό είναι πρώτα να σας πω και κάτι για τον ήρωα του. Το Διαμαντή Φλωράκη.
Μα ποιος είναι αυτός ο Φλωράκης, αναρωτήθηκα όταν απέκτησα τα Γονίδια της Αγιότητας. Ακόμη ένας νέος Έλληνας που το έριξε στη συγγραφή για να βρει το δρόμο του στη λογοτεχνία; Όταν ερεύνησα την περίπτωση του, τότε κατάλαβα πόσο μαύρα ήταν μεσάνυχτα που είχα! Γιατί ο Διαμαντής δεν ήταν κάποιος νέος στο χώρο αλλά ένας βετεράνος. Γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και μέχρι σήμερα έχει γράψει κι εκδώσει 20 βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Όμως γιατί δεν τον ήξερα; Γιατί δεν είχα ακούσει έστω έναν λόγο από κάπου για αυτόν τη στιγμή που πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς παρουσιάζονται σαν μεσσίες της λογοτεχνίας; Αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία που πάνω κάτω όλοι εσείς γνωρίζετε για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Συγγραφικά Μεγαθήρια όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Ουγκό, ο Βερν, ο Δουμάς και πολλοί άλλοι ανέλαβαν την παιδική ηλικία του Διαμαντή ο οποίος γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα στην ηλικία των 12 ονομάζοντας το Ταξίδι στη Σελήνη. Όπως καταλαβαίνετε ένα τέτοιο παιδί δύσκολα θα μπορούσε να απομακρυνθεί από τη συγγραφή. Θα ήταν έγκλημα άλλωστε γιατί τότε η Επιστημονική Φαντασία δεν θα τιμηθεί από τα έργα του. Το 1963 εκδίδει το μυθιστόρημα με τίτλο οι Απίθανοι ενώ μέχρι το 1972 κυκλοφορεί τρεις ακόμα δουλειές, δύο νουβέλες και ένα θεατρικό. Το 1972 ξεκινά τη δεκαλογία της Υπαρξιακής Αναρχίας που ξεκινά με το Επιστροφή στο Μέλλον και καταλήγει στο Σύνδρομο του Χάους. Φυσικά δεν σταμάτησε εκεί, όμως η δεκαλογία της Υπαρξιακής Αναρχίας είναι το σημείο αναγνώρισης του.
Μέσα από τα βιβλία της δεκαλογίας αυτής, πέρα από έναν αξιέπαινο συγγραφέα Επιστημονικής Φαντασίας, εντοπίζουμε έναν ερευνητή της ανθρώπινης υπόστασης, του πνεύματος, του συνδέσμου του με το Θεό και το ρόλο της ύπαρξης του στο Σύμπαν. Ευαίσθητος και στοχαστικός ο Διαμαντής δεν διστάζει να αναζητήσει το θείο μέσα από τα έργα του, να κυνηγήσει την πηγή του γενικού Κακού και να μεταφέρει μηνύματα αλληλεγγύης και αγάπης. Ότι ακριβώς θα νιώσετε κι εσείς εάν διαβάσετε το Σύνδρομο του Χάους.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το βιβλίο αποτελεί το δέκατο μέρος της Υπαρξιακής Αναρχίας. Κυκλοφόρησε το 92, έπειτα το 97 και πια το σωτήριο έτος 2008 από τις Συμπαντικές Διαδρομές.
Ευανάγνωστο, ευχάριστο και σχετικά σύντομο ώστε να μην κουράζει με περιττές πληροφορίες, το βιβλίο είναι ένα άριστο πάντρεμα Επιστημονικής και Μυστηρίου. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μελλοντική εποχή, σε κάποιο σημείο μιας παγκόσμιας κοινότητας. Έννοιες όπως Τομείς, Τομεάρχης, Μοριακή Βιολογία, Κέντρο Ψυχοσωματικής Υγείας, Εκκλησία του Σκότους, μεταφέρουν τον αναγνώστη στο μέλλον έτσι όπως το είδε η φαντασία του συγγραφέα. Μέσα από τη χρήση της πρωτοπρόσωπης γραφής ο αναγνώστης γίνεται ένα με τον ήρωα Ιππόλυτο, έναν αστυνομικό που κλίνεται να ερευνήσει έναν μυστήριο θάνατο που συμβαίνει στον Τομέα του. Ίσως να φανεί κοινότυπο, ένας αστυνομικός δηλαδή που προσπαθεί να λύσει το μυστήριο ενός ανεξήγητου θανάτου. Όμως ο θάνατος αυτός δεν είναι συνηθισμένος και τα αίτια της πρόκλησης του πρωτοφανή. Τι θα μπορούσε να σκοτώσει έναν υγιέστατο άνθρωπο στα καλά τον καθουμένων; Τα πράγματα γίνονται περισσότερο μυστήρια όταν οι θάνατοι αυξάνονται ενώ τα θύματα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: υψηλό δείκτη ευαισθησίας, καλοσύνης συμπόνιας και αλληλεγγύης, άνθρωποι χαρισματικοί, δημιουργικοί και ακίνδυνοι, όπως αφανείς καλλιτέχνες και μικρά παιδιά . Μία συγγραφέας, ένας βιολιστής, ένας ιερέας, ένα μικρό κορίτσι είναι τα επόμενα θύματα που ακολουθούν τον πρώτο θανόντα, προμηνύοντας μεγαλύτερο κίνδυνο από αυτό που ο ήρωας-αφηγητής μπορεί να φανταστεί . Τι είναι αυτό που τους σκοτώνει; Είναι μελαγχολία, είναι γονίδιο-φονιάς, είναι η Φύση ή μήπως κάτι άλλο; Γιατί όσο η ιστορία προχωρά οι θάνατοι πολλαπλασιάζονται ολοένα και πιο πολύ όσο ο αναγνώστης γυρνά με μανία τις σελίδες;
Μη διστάσετε να αναζητήσετε κι εσείς το μυστήριο και να ζήσετε την περιπέτεια μαζί με τον αφηγητή. Ο Διαμαντής σας προσφέρει την ευκαιρία. Μετέχοντας στο Σύνδρομο του Χάους ένα είναι το σίγουρο: Όταν το βιβλίο τελειώσει θα δείτε τον κόσμο με άλλο πια πλέον μάτι.
Γιώργος Χατζηκυριάκος
Απρίλιος 2008
Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012
2012 στον αγύριστο...
Αυτή τη χρονιά δεν έγραψα πολύ στο blog μου. Όχι πως δεν είχα θέματα και γεγονότα για να μοιραστώ μαζί σας. Κάθε άλλο, αυτή η χρονιά ήταν γεμάτη από σημαδιακά συμβάντα. Κάποια ήταν ευχάριστα κάποια άλλα όχ και τόσο. Κι αυτά τα τελευταία δυστυχώς ήταν περισσότερα...
Έλεγαν πως το 2012 θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Για ακόμα μια φορά οι καταστροφολόγοι έκαναν λάθος. Αν όμως μας έλεγαν ότι το 12 θα είναι μια χρονιά ταλαιπωρίας, νομίζω πως ελάχιστοι θα μπορούσαν να διαφωνήσουν. Ήταν ένα έτος ζόρικο σε κάθε επίπεδο: παγκόσμιο, εθνικό, προσωπικό. Είπαμε, ο πλανήτης δεν καταστράφηκε. Καταστράφηκαν όμως πόλεις, επιχειρήσεις, οικογένειες, ζωές. Κοινώς μια σκατοχρονιά.
Για μένα το 2012 ήταν από τις πιο γρουσούζικες χρονιές που έζησα ποτέ. Ξεκίνησε στραβά ήδη από τον πρώτο μήνα, τον Γενάρη, ο οποίος βέβαια σπάνια τυχαίνει να είναι καλός μήνας. Φέτος παρά ήταν. Πολλές αναποδιές, άσχημες ειδήσεις, αναπάντεχες ανατροπές που έφεραν τα πράγματα στη ζωή μου τούμπα. Έχασα τη δουλειά μου, έχασα τα δεδουλευμένα πέντε μηνών και την αποζημίωση τεσσάρων χρόνων. Δυστυχώς αυτά δεν είνια τα μοναδικά λεφτά που έχασα φέτος (θυμάστε την άλλη υπόθεση με το δικαστήριο που πήρε αναβολή για τον ερχόμενο Σεπτέμβρη). Η εφορία ήρθε πιο φουσκωμένη από ποτέ. Πέρα από τα οικονομικά, περάσαμε και στα οικογενειακά μας μερικά ζόρια. Κακότυχη ήταν επίσης η πορεία του βιβλίου μου το οποίο συνάντησε κι αυτό μερικές μερικές εξίσου αναπάντεχες αναποδιές (το δίκτυο που το έκανε διανομή βάρεσε κανόνι με αποτέλεσμα να το εξαφανίσει από την αγορά).
Μέσα σε όλη αυτή την ατυχία, μου έλαχε και κάτι τυχερό. Η Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ίασμος έβγαλε ένα πρόγραμμα δωρεάν φοίτησης ενός ολόκληρου έτους για ανέργους από 18 έως 29 ετών. Από τις 400 και βάλε αιτήσεις που έγιναν θα έπαιρναν 100 άτομα τα οποία θα έπρεπε να δοκιμαστούν σε ένα μονόλογο, έναν αυτοσχεδιασμό κι ένα τραγούδι. Δοκίμασα κι εγώ με τη σειρά μου και κέρδισα μια θέση στους 50 πρώτους. Έτσι τώρα σπουδάζω ένα παλιό όνειρο που είχε γίνει απωθημένο αν και το βλεπω να παραμενει απωθημένο από το επάγγελμα του ηθοποιού δεν έχει πια πολλά περιθώρια στην Ελλάδα. Επίσης δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ολοκληρώσω την τριετή φοίτηση στη σχολή κρίνοντας από την ήδη κακή οικονομική μου κατάσταση η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα με οδηγήσει να βρω μια δουλειά. Και τότε δεν θα μπορώ να παρακολουθώ τα υποχρεωτικά μαθήματα που πιάνουν 6 ώρες και 5 μέρες της εβδομάδας.
Μερικά καλά του 2012 ήταν ένα ταξίδι που έκανα με την Κατερίνα στη Θεσσαλονίκη όπου ανταμώσαμε με κάποιους αγαπημένους μας φίλους που είχαμε να τους δούμε πολλά χρόνια (και ποιος ξέρει πότε θα τους ξαναδούμε). Επίσης είδα για 5η φορά τους Blind Guardian το αγαπημένο μου συγκρότημα και επιτέλους φωτογραφήθηκα με τον Hansi Kursch, ανταλλάξαμε μερικές ευχάριστες κουβέντες και του χάρισα το βιβλίο μου. Όσο για το Τραγούδι του Χρόνου καταφέραμε μαζί με το Γιάννη, την Ευθυμία κι το Λευτέρη να οργανώσουμε δύο επιτυχήμενες παρουσίασεις σε Αθήνα και Πειραιά κι έτσι μοιραστήκαμε λίγη από τη μαγεία της Νοέλα με φίλους, παλιούς και νέους.
Κάτι άλλο; Α ναι. Είδα το Χόμπιτ. Αλλά δεν ενθουσιάστηκα...
Εύχομαι τη νέα χρονιά να καταφέρουμε να επιζήσουμε, να θρηνήσουμε λιγότερα θύματα και να μας δωθούν νέες ευκαιρίες.
Και καθώς φεύγει αυτή η χρονιά, εύχομαι το καταραμένο 2012 να μη γυρίσει ποτέ, να ξεκουμπιστεί όσο πιο ανώδυνα γίνεται (μια μέρα έμεινε γαμώτο) και να πάρει μαζί του τον Παναπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Παπακωνσταντίνου, τον Παπαδήμο, το Σαμαρά, τον Κουβέλη και άλλους πολλούς που έκαναν τη ζωή μας ακόμα δυσκολοτέρη. Στον αγύριστο!
Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012
Οι Γερμανοί επέστρεψαν
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012
Ο Φόβος για... τη Δραχμή
Σε λίγο καιρό θα είμαι άνεργος. Η εταιρεία στην οποία “εργάζομαι” έχει κλείσει τα περισσότερα καταστήματα, συμπεριλαμβανομένου και του κεντρικού και πιο προσοδοφόρου, βρίσκεται στο άρθρο 99 και οδηγείται με ταχύτατους ρυθμούς προς την τελική πτώχευση. Αυτό σημαίνει πως δεν πρόκειται να πάρω την αποζημίωση που δικαιούμαι, πολύ πιθανόν ούτε τα δεδουλευμένα. Μέχρι στιγμής είμαι... τρεις μήνες απλήρωτος. Όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοι μου, έτσι κι εγώ κατέφυγα σε δικηγόρο για αγωγή.
Και δεν είναι η μόνη αγωγή που με απασχολεί αυτό το διάστημα. Στην πολυκατοικία που μένω, κάποιοι δεν πληρώνουν κοινόχρηστα εδώ και πολλούς μήνες, με αποτέλεσμα να τα επιβαρύνομαι εγώ και οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες.
Τα έξοδα αυξάνονται και τα έσοδα μειώνονται. Η εφορία δεν έχει έρθει ακόμα.
Κάποιος φίλος μου μου είπε για μια δουλειά πάνω στο αντικείμενο μου. Ο μισθός που προσφέρουν είναι 580 ευρώ μεικτά (δηλαδή λιγότερα στο χέρι) για 8 ώρες τη μέρα. Ο φίλος μου με προειδοποίησε εξαρχής πως τα λεφτά είναι λίγα (πόσο μάλλον για κάποιον που έχει να ταίσει τρία στόματα) μου είπε να μην εκπλήσσομαι γιατί δυστυχώς σε κάθε δουλειά αυτή είναι η αμοιβή που προσφέρουν έπειτα από το δεύτερο Μνημόνιο.
Ακούω συνεχώς για εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, που κάποια στιγμή τα αφεντικά τους, επικαλούμενοι την κρίση, τους έκοψαν έως και 50% τις μηνιαίες απολαβές από το μισθό τους.
Η γειτονιά μου, που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ένας από τους πιο πολυσύχναστους εμπορικούς δρόμους του Πειραιά, πλέον είναι γεμάτη από αδειανά ισόγεια και ξενοίκιαστα μαγαζιά. Τα μόνα που νοικιάζονται (και η εμφάνιση τους είναι πέρα για πέρα ανησυχητική) είναι κάποιοι μικροί χώροι που γίνονται ενεχυροδανειστήρια, κοινώς μαγαζιά με την επιγραφή Αγορά Χρυσού.
Συνεχώς ακούω για δολοφονίες, διαρρήξεις και ληστείες.
Άκουσα για κάποιον που τον σκότωσαν στο δρόμο και σκέφτηκα πως μπορεί να ήμουν εγώ στη θέση του. Ίσως αύριο να είναι η σειρά μου.
Άκουσα για κάποιον που τον πυροβόλησαν στην πυλωτή του σπιτιού του για να του κλέψουν το αυτοκίνητο. Σκέφτηκα πως ίσως να ήταν ο αδελφός μου στη θέση του. Ίσως αύριο να είναι η σειρά του.
Άκουσα για κάποια ηλικιωμένη που μπήκαν στο διαμέρισμα της, τη λήστεψαν και τη σκότωσαν. Σκέφτηκα πως ίσως να ήταν η μητέρα μου στη θέση της (πριν μερικούς μήνες της διέρρηξαν το σπίτι μα ευτυχώς δεν ήταν μέσα). Ίσως αύριο να είναι η σειρά της.
Άκουσα για μια γυναίκα που τη βίασαν. Σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν η σύζυγος μου στη θέση της. Ίσως αύριο να είναι η σειρά της.
Άκουσα για ένα παιδί που έπεσε θύμα απαγωγής (κοντά στην περιοχή μας) για να του πάρουν και να πουλήσουν τα όργανα του. Σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν η κόρη μου στη θέση του. Ίσως αύριο να είναι η σειρά της.
Η χώρα που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω έχει καταρρεύσει οικονομικά και κοινωνικά. Καθημερινά φοβάμαι για τόσα πολλά κι όμως κάποιοι προσπαθούν να με πείσουν πως έχω έναν και μοναδικό φόβο να με απασχολεί: το αν η χώρα βγει από το Ευρώ και επιστρέψει στη Δραχμή...
Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011
Καλά Χριστούγεννα
Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια Πολλά
από δυο μικρά παιδιά
που ψάχνουν να βρουν το σπίτι τους
σε έναν μακρινό κόσμο θαυμάτων
και χαμένων ευχών
Είθε σήμερα
κάθε παιδί που χάθηκε
να γυρίσει στο σπίτι του.
*η εικόνα είναι της Μαριλένας Μέξη, ταλαντούχα εικονογράφος και συγγραφέας, για το βιβλίο μου "Το Τραγούδι του Χρόνου"
Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011
Το Τραγούδι του Χρόνου
Αυτές τις γιορτές
η ηρωική φαντασία
συναντά τη μαγεία των Χριστουγέννων
στο μυθιστόρημα του Γιώργου Χατζηκυριάκου
"Το Τραγούδι του Χρόνου
βιβλίο 1ο
Η Χώρα των Χαμένων Ευχών"
Μια ιστορία Ξωτικών και Φαντασμάτων,
το επικό ταξίδι δυο μικρών παιδιών
που αναζητούν μια χαμένη ευχή
στον μαγικό κόσμο της Νοέλα
όπου τα Χριστούγεννα διαρκούν παντοτινά.
Περίληψη
Από μικρό παιδί ο Λουκάς άκουγε από τον πατέρα του ιστορίες για τη Νοέλα, έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο όπου τα Χριστούγεννα δεν τελείωναν ποτέ και κάθε ευχή μπορούσε να βγει αληθινή. Όμως τα χρόνια πέρασαν και ο Λουκάς, έφηβος πια, έπαψε να πιστεύει στα όνειρα της παιδικής του ηλικίας, καταδικάζοντας τη Νοέλα να χαθεί στη λήθη, μαζί με όλα όσα παίρνει ο Χρόνος στο πέρασμα του.
Ώσπου μια νύχτα, εντελώς απρόσμενα, ο Λουκάς μαζί με τη Φωτεινή, τη μικρότερη αδελφή του, βρίσκονται χαμένοι στους δρόμους της Κάντελαιτ, μιας από τις πιο ξακουστές πόλεις της Νοέλα. Τα πράγματα όμως μπερδεύονται ακόμα πιο πολύ όταν τα δυο παιδιά συνειδητοποιούν πως έχουν ξεχάσει σχεδόν τα πάντα γύρω από το παρελθόν τους. Το μόνο που έχουν είναι ο ένας τον άλλον κι έναν ολόκληρο κόσμο που τους περιμένει να τον εξερευνήσουν ώστε να βρουν το δρόμο που θα τους οδηγήσει ξανά στο σπίτι.
Κάπως έτσι ξεκινά ένα μακρινό ταξίδι, γεμάτο αναπάντεχες εκπλήξεις και πρωτόγνωρες εμπειρίες. Τα δυο αδέλφια θα περάσουν από τόπους πέρα από κάθε φαντασία, θα γνωρίσουν μοναδικούς φίλους, θα πολεμήσουν με εχθρούς πάνω από τις δυνάμεις τους καθώς θα κληθούν να αναμετρηθούν με τον ίδιο το Χρόνο και τις στρατιές του. Και στο ταξίδι αυτό θα μάθουν καλά πως κανείς και τίποτα δεν χάνεται τόσο απλά, αρκεί να υπάρχει πάντα κάποιος που θα τον αναζητήσει
…όσο μακριά κι αν χρειαστεί να φτάσει για να τον βρει.
Κυκλοφορεί από τις Βορειοδυτικές Εκδόσεις
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)