Somewhere in this universe
of lost forgotten dreams
The silence weaves a tapestry
of once enchanted themes
The shadows listen carefully
and question what it means
For stories have lives of their own
But what good's a story whose end is unknown
Stay with me
For the little night that's left to be
For a moment in a memory
Τhat time cannot defile
Stay with me
Where the night still offers amnesty
And the ending is tomorrow's unborn child
And stay with me awhile...
Savatage-Stay with me awhile
Για να πω την αλήθεια ποτέ δεν ήμουν καλός με την εκκίνηση. Είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζω και με πολλές από τις ιστορίες μου. Για κάποιον που δεν ξέρει από που έχει έρθει αλλά και ούτε που πηγαίνει, όπως οι ταξιδιώτες και οι ήρωες των θρύλων και των παραμυθιών, είναι κάπως δύσκολο να καθορίσει την αρχή καθώς και το τέλος. Άλλωστε ο ίδιος ο Άνθρωπος ακόμα δεν έχει βρει τον Ερχομό και την Αρχή του. Άλλοι λένε Θεός άλλοι λένε διάφορα.
Ας ξεκινήσει λοιπόν κάπως έτσι αυτό το blog. Ας υποθέσω ότι υπήρχε πριν από εμένα και κάποια στιγμή βρέθηκα σε αυτό, όπως έχει συμβεί με τόσους κόσμους και ιστορίες που βρήκα τον εαυτό μου να πλανιέται τυχαία. Ένας τόπος για να φιλοξενήσει τις αδιάφορες περιπέτειες μου, τις περιπλανήσεις ενός μικρού παραμυθά και του σπασμένου ξίφους που τον συντροφεύει. Έτσι κι αλλιώς ο Παράδεισος, το Νησί των Μακάριων, το Ιερό Δισκοπότηρο, ο Μαύρος Πύργος, το Ηλιοβασίλεμα και οποιοδήποτε μέρος αναζητά κάθε περιπλανώμενη ψυχή, είναι μακριά. Και κανείς δεν θα μας εγγυηθεί αν θα φτάσουμε ποτέ ως εκεί.
Μικρός παραμυθάς, θα αναρωτιέστε. Κάπως έτσι θα αποκαλούσα τον ανήσυχο εαυτό μου που κερδίζεται από τα πάθη του. Τα πάθη της αφήγησης, της συγγραφής, της δημιουργίας και πάνω από όλα της φαντασίας. Παραμυθάς διότι ανέκαθεν μου άρεσε να επινοώ ιστορίες και να ταξιδεύω σε διαστάσεις ονειρικές αλλά και εφιαλτικές ώστε να επιστρέψω για να αφηγηθώ τις εμπειρίες μου. Μικρός διότι θα παραμείνω πάντα μικρός. Μικρός εκεί που οι άλλοι μεγαλώνουν. Είναι ωραίο άλλωστε να παραμένεις μικρός, πόσο μάλλον όταν γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται να μεγαλώσεις ποτέ.
Όσο για το σπασμένο σπαθί, όλοι μας κουβαλάμε κι από ένα. Το είχαμε μαζί μας σε κάποια μάχη και παλέψαμε κρατώντας το, μέχρι που τσακίστηκε. Οι περισσότεροι πολεμιστές ένα σπασμένο σπαθί το πετούν για να το αντικαταστήσουν με κάποιο άλλο, πιο ανθεκτικό. Εγώ κρατώ ακόμα εκείνο το σπασμένο ξίφος και τα υπολείματα του, αρνούμενος να το αφήσω. Πολεμώ ακόμα μαζί του σε ανέλπιδες συγκρούσεις, ελπίζοντας πως κάποια μέρα, τα κομμάτια του θα κολλήσουν και θα γίνει όπως ήταν πριν, στις παρθενικές του μάχες.
Παρ΄όλα αυτά εσείς μπορείτε να με λέτε όπως θέλετε. Στο κάτω κάτω της γραφής, λίγοι είναι εκείνοι στις μέρες μας που έχουν να πουν κάτι καλό. Πόσο μάλλον μέσα από την καρδιά τους.
Ο τρελός και το σπαθί του
