Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα που λειτούργησε το Metropolis του Πειραιά. Το θρυλικό δισκάδικο της Ηρώων Πολυτεχνείου και του Δημοτικού Θεάτρου, σημείο συνάντησης, αναφοράς και προσφοράς στην εμπορική και πολιτισμική ζώνη της πόλης, από σήμερα 24 Σεπτεμβρίου, έπαψε να υπάρχει. Οι υπάλληλοι - οι λίγοι που είχαν απομείνει - θα ακολουθήσουν την τύχη των συναδέλφων τους που απολύθηκαν όταν μπήκε λουκέτο στα καταστήματα που εργάζονταν.
Ίσως αυτή η είδηση να ενδιαφέρει λίγους ή να μοιάζει κοινότυπη μιας και τα τελευταία δύο χρόνια πολλά καταστήματα έκλεισαν, κόσμος έχασε τη δουλειά του, χώροι έμειναν ξενοίκιαστοι. Όμως για εμένα το τέλος του πειραικού Metropolis είναι κάτι παραπάνω από λυπηρό. Ολόκληρο το μαγαζί, το ισόγειο, το υπόγειο και οι δύο όροφοι του, ακόμα και η αποθήκη και το γραφείο του διευθυντή, είναι γεμάτοι με αναμνήσεις. Αναμνήσεις πολλών ανθρώπων καθώς κι ενός νεαρού Πειραιώτη που έζησε και αγάπησε το Metropolis πρώτα ως πελάτης και στη συνέχεια ως υπάλληλος.
Μερικοί που έμαθαν την είδηση αυτή, ρωτούν τι θα γίνει πια εκείνος ο χώρος. Ειλικρινά δεν ξέρω. Ίσως να το νοικιάσει κάποια μεγάλη εταιρεία ανοίγοντας ένα ακόμα περιττό ρουχάδικο στον Πειραιά, ίσως και να μείνει ξενοίκαστο όπως τόσοι χώροι που ρημάζουν καθημερινά στην πόλη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ποτέ ξανά δεν ακουστεί μουσική σε εκείνο το σημείο του δρόμου.
