2012 στον αγύριστο...

Αυτή τη χρονιά δεν έγραψα πολύ στο blog μου. Όχι πως δεν είχα θέματα και γεγονότα για να μοιραστώ μαζί σας. Κάθε άλλο, αυτή η χρονιά ήταν γεμάτη από σημαδιακά συμβάντα. Κάποια ήταν ευχάριστα κάποια άλλα όχ και τόσο. Κι αυτά τα τελευταία δυστυχώς ήταν περισσότερα... Έλεγαν πως το 2012 θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Για ακόμα μια φορά οι καταστροφολόγοι έκαναν λάθος. Αν όμως μας έλεγαν ότι το 12 θα είναι μια χρονιά ταλαιπωρίας, νομίζω πως ελάχιστοι θα μπορούσαν να διαφωνήσουν. Ήταν ένα έτος ζόρικο σε κάθε επίπεδο: παγκόσμιο, εθνικό, προσωπικό. Είπαμε, ο πλανήτης δεν καταστράφηκε. Καταστράφηκαν όμως πόλεις, επιχειρήσεις, οικογένειες, ζωές. Κοινώς μια σκατοχρονιά. Για μένα το 2012 ήταν από τις πιο γρουσούζικες χρονιές που έζησα ποτέ. Ξεκίνησε στραβά ήδη από τον πρώτο μήνα, τον Γενάρη, ο οποίος βέβαια σπάνια τυχαίνει να είναι καλός μήνας. Φέτος παρά ήταν. Πολλές αναποδιές, άσχημες ειδήσεις, αναπάντεχες ανατροπές που έφεραν τα πράγματα στη ζωή μου τούμπα. Έχασα τη δουλειά μου, έχασα τα δεδουλευμένα πέντε μηνών και την αποζημίωση τεσσάρων χρόνων. Δυστυχώς αυτά δεν είνια τα μοναδικά λεφτά που έχασα φέτος (θυμάστε την άλλη υπόθεση με το δικαστήριο που πήρε αναβολή για τον ερχόμενο Σεπτέμβρη). Η εφορία ήρθε πιο φουσκωμένη από ποτέ. Πέρα από τα οικονομικά, περάσαμε και στα οικογενειακά μας μερικά ζόρια. Κακότυχη ήταν επίσης η πορεία του βιβλίου μου το οποίο συνάντησε κι αυτό μερικές μερικές εξίσου αναπάντεχες αναποδιές (το δίκτυο που το έκανε διανομή βάρεσε κανόνι με αποτέλεσμα να το εξαφανίσει από την αγορά). Μέσα σε όλη αυτή την ατυχία, μου έλαχε και κάτι τυχερό. Η Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ίασμος έβγαλε ένα πρόγραμμα δωρεάν φοίτησης ενός ολόκληρου έτους για ανέργους από 18 έως 29 ετών. Από τις 400 και βάλε αιτήσεις που έγιναν θα έπαιρναν 100 άτομα τα οποία θα έπρεπε να δοκιμαστούν σε ένα μονόλογο, έναν αυτοσχεδιασμό κι ένα τραγούδι. Δοκίμασα κι εγώ με τη σειρά μου και κέρδισα μια θέση στους 50 πρώτους. Έτσι τώρα σπουδάζω ένα παλιό όνειρο που είχε γίνει απωθημένο αν και το βλεπω να παραμενει απωθημένο από το επάγγελμα του ηθοποιού δεν έχει πια πολλά περιθώρια στην Ελλάδα. Επίσης δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ολοκληρώσω την τριετή φοίτηση στη σχολή κρίνοντας από την ήδη κακή οικονομική μου κατάσταση η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα με οδηγήσει να βρω μια δουλειά. Και τότε δεν θα μπορώ να παρακολουθώ τα υποχρεωτικά μαθήματα που πιάνουν 6 ώρες και 5 μέρες της εβδομάδας. Μερικά καλά του 2012 ήταν ένα ταξίδι που έκανα με την Κατερίνα στη Θεσσαλονίκη όπου ανταμώσαμε με κάποιους αγαπημένους μας φίλους που είχαμε να τους δούμε πολλά χρόνια (και ποιος ξέρει πότε θα τους ξαναδούμε). Επίσης είδα για 5η φορά τους Blind Guardian το αγαπημένο μου συγκρότημα και επιτέλους φωτογραφήθηκα με τον Hansi Kursch, ανταλλάξαμε μερικές ευχάριστες κουβέντες και του χάρισα το βιβλίο μου. Όσο για το Τραγούδι του Χρόνου καταφέραμε μαζί με το Γιάννη, την Ευθυμία κι το Λευτέρη να οργανώσουμε δύο επιτυχήμενες παρουσίασεις σε Αθήνα και Πειραιά κι έτσι μοιραστήκαμε λίγη από τη μαγεία της Νοέλα με φίλους, παλιούς και νέους. Κάτι άλλο; Α ναι. Είδα το Χόμπιτ. Αλλά δεν ενθουσιάστηκα... Εύχομαι τη νέα χρονιά να καταφέρουμε να επιζήσουμε, να θρηνήσουμε λιγότερα θύματα και να μας δωθούν νέες ευκαιρίες. Και καθώς φεύγει αυτή η χρονιά, εύχομαι το καταραμένο 2012 να μη γυρίσει ποτέ, να ξεκουμπιστεί όσο πιο ανώδυνα γίνεται (μια μέρα έμεινε γαμώτο) και να πάρει μαζί του τον Παναπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Παπακωνσταντίνου, τον Παπαδήμο, το Σαμαρά, τον Κουβέλη και άλλους πολλούς που έκαναν τη ζωή μας ακόμα δυσκολοτέρη. Στον αγύριστο!