Εχθές πήγαμε μια βόλτα τη μικρή στην πλατεία Τερψιθέας, σε ένα από τα λίγα πάρκα που μπορεί κανείς να πάει το παιδί του να παίξει στον Πειραιά. Εκεί βρίσκεται το άγαλμα μιας νεαρής κοπέλας την οποία εκτέλεσαν το '44 οι Γερμανοί σε ηλικία 17 ετών. Το συγκεκριμένο άγαλμα το θυμάμαι από τον καιρό που ήμουν κι εγώ παιδί, τότε που ρωτούσα τη μάνα μου να εξηγήσει ποιοι ήταν οι Γερμανοί. Τελειώνοντας κάποτε το Δημοτικό γνώριζα πια ότι οι Γερμανοί που είχαν σκοτώσει την κοπέλα, βρίσκονταν στα βιβλία της Ιστορίας κάνοντας παρέα μαζί με τους Τούρκους και όλους εκείνους που στο παρελθόν ήταν εχθροί της Ελλάδας. Ίσως να ήμουν αφελής πάντως ποτέ δεν περίμενα πως οι Γερμανοί θα ξεπηδούσαν μέσα από τα βιβλία για μία ακόμα επίθεση κατά της χώρας μου. Πόσο μάλλον ότι θα την κατακτούσαν όπως και τότε. Αν κάτι με εξόργισε πιο πολύ από όλα ήταν το γεγονός πως δεν μπήκαν μόνοι τους αλλά τους προσκάλεσαν οι δικοί μας. Αυτοί που αντί να έχουν δικαστεί για εσχάτη προδοσία, παραμένουν στη Βουλή και μιλούν για "δεσμεύσεις", "υποσχέσεις", "σωτηρία" κ.τ.λ. Και αύριο 9/10/2012 θα κλείσουν τους δρόμους της Αθήνας απαγορεύοντας τις διαδηλώσεις για να περάσει η καγκελάριος και να επισκεφτεί τα αγαπητά της πιόνια.
Ελπίζω πως, αφού άνοιξαν τα βιβλία της Ιστορίας και ξεπετάχτηκαν οι κατακτητές, κάποια στιγμή να γυρίσουν μερικές σελίδες μπρος και πίσω και να ξεπηδήσουν οι ήρωες της Επανάστασης και της Αντίστασης.
