Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο της ομιλίας μου στην παρουσίαση του βιβλίου "Το Σύνδρομο του Χάους" του Διαμαντή Φλωράκη. Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2008 στο παλιό βιβλιοπωλείο Cube στην οδό Εμ. Μπενάκη στην Αθήνα.
Ξεκινώντας την παρουσίαση του Βιβλίου του Διαμαντή Φλωράκη, θεωρώ πρέπον να σας μιλήσω για τη γνωριμία μου με το συγγραφέα. Όχι, δεν τον έχω συναντήσει προσωπικά, άσχετα με το γεγονός ότι διαβάζοντας τα έργα του αισθάνθηκα πως αυτό το πρόσωπο ήταν κατά πολύ οικείο σε εμένα. Κάτι σαν μακρινός συγγενής που έφυγε για ταξίδι και κάθε λίγο μου στέλνει τις εμπειρίες του μέσα από γράμματα.
Τον γνώρισα πέρσι σε αυτό ακριβώς το μέρος όπου βρισκόμαστε και φέτος, στο πρώτο Διήμερο φαντασίας που οργάνωσαν τα μέλη των Συμπαντικών Διαδρομών. Τότε ήταν που πρόσεξα ένα βιβλίο που προσφέρονταν δωρεάν. Το εξώφυλλο έγραφε: Διαμαντής Φλωράκης Τα Γονίδια της Αγιότητας και το μυαλό μου κατευθείαν πήγε στην Επιστημονική Φαντασία. Δεν θα σας κρύψω ότι δεν είμαι πολύ φίλος της Επιστημονικής καθότι προτιμώ ιστορίες με σπαθιά, κάστρα δράκους και άλλα γνωστά στοιχεία που συναντώνται σπάνια στην Επ. Φαντασία. Μα έλα που ένα βιβλίο εντελώς διαφορετικό από τα γούστα μου με ενθουσίασε τόσο που δεν το περίμενα. Μετά από τα νέα συναισθήματα και το μικρόβιο που μου κόλλησε το βιβλίο του Φλωράκη, δεν ήταν δύσκολο να αποκτήσω το Σύνδρομο του Χάους και να το απορροφήσω με την πρώτη. Γιατί αν τα Γονίδια της Αγιότητας με ενθουσίασαν, το Σύνδρομο του Χάους με υπέταξε!
Θεωρώ πως ένα βιβλίο είναι επιτυχημένο όχι τόσο εάν αρέσει στους οπαδούς του είδους του αλλά όταν κατορθώνει να κερδίσει αναγνώστες διαφορετικών προτιμήσεων. Όπως έγινε στην προκειμένη με εμένα. Το Σύνδρομο του Χάους είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα. Αλλά πριν μιλήσω για το κατόρθωμα, συνετό είναι πρώτα να σας πω και κάτι για τον ήρωα του. Το Διαμαντή Φλωράκη.
Μα ποιος είναι αυτός ο Φλωράκης, αναρωτήθηκα όταν απέκτησα τα Γονίδια της Αγιότητας. Ακόμη ένας νέος Έλληνας που το έριξε στη συγγραφή για να βρει το δρόμο του στη λογοτεχνία; Όταν ερεύνησα την περίπτωση του, τότε κατάλαβα πόσο μαύρα ήταν μεσάνυχτα που είχα! Γιατί ο Διαμαντής δεν ήταν κάποιος νέος στο χώρο αλλά ένας βετεράνος. Γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και μέχρι σήμερα έχει γράψει κι εκδώσει 20 βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Όμως γιατί δεν τον ήξερα; Γιατί δεν είχα ακούσει έστω έναν λόγο από κάπου για αυτόν τη στιγμή που πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς παρουσιάζονται σαν μεσσίες της λογοτεχνίας; Αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία που πάνω κάτω όλοι εσείς γνωρίζετε για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Συγγραφικά Μεγαθήρια όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Ουγκό, ο Βερν, ο Δουμάς και πολλοί άλλοι ανέλαβαν την παιδική ηλικία του Διαμαντή ο οποίος γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα στην ηλικία των 12 ονομάζοντας το Ταξίδι στη Σελήνη. Όπως καταλαβαίνετε ένα τέτοιο παιδί δύσκολα θα μπορούσε να απομακρυνθεί από τη συγγραφή. Θα ήταν έγκλημα άλλωστε γιατί τότε η Επιστημονική Φαντασία δεν θα τιμηθεί από τα έργα του. Το 1963 εκδίδει το μυθιστόρημα με τίτλο οι Απίθανοι ενώ μέχρι το 1972 κυκλοφορεί τρεις ακόμα δουλειές, δύο νουβέλες και ένα θεατρικό. Το 1972 ξεκινά τη δεκαλογία της Υπαρξιακής Αναρχίας που ξεκινά με το Επιστροφή στο Μέλλον και καταλήγει στο Σύνδρομο του Χάους. Φυσικά δεν σταμάτησε εκεί, όμως η δεκαλογία της Υπαρξιακής Αναρχίας είναι το σημείο αναγνώρισης του.
Μέσα από τα βιβλία της δεκαλογίας αυτής, πέρα από έναν αξιέπαινο συγγραφέα Επιστημονικής Φαντασίας, εντοπίζουμε έναν ερευνητή της ανθρώπινης υπόστασης, του πνεύματος, του συνδέσμου του με το Θεό και το ρόλο της ύπαρξης του στο Σύμπαν. Ευαίσθητος και στοχαστικός ο Διαμαντής δεν διστάζει να αναζητήσει το θείο μέσα από τα έργα του, να κυνηγήσει την πηγή του γενικού Κακού και να μεταφέρει μηνύματα αλληλεγγύης και αγάπης. Ότι ακριβώς θα νιώσετε κι εσείς εάν διαβάσετε το Σύνδρομο του Χάους.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το βιβλίο αποτελεί το δέκατο μέρος της Υπαρξιακής Αναρχίας. Κυκλοφόρησε το 92, έπειτα το 97 και πια το σωτήριο έτος 2008 από τις Συμπαντικές Διαδρομές.
Ευανάγνωστο, ευχάριστο και σχετικά σύντομο ώστε να μην κουράζει με περιττές πληροφορίες, το βιβλίο είναι ένα άριστο πάντρεμα Επιστημονικής και Μυστηρίου. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μελλοντική εποχή, σε κάποιο σημείο μιας παγκόσμιας κοινότητας. Έννοιες όπως Τομείς, Τομεάρχης, Μοριακή Βιολογία, Κέντρο Ψυχοσωματικής Υγείας, Εκκλησία του Σκότους, μεταφέρουν τον αναγνώστη στο μέλλον έτσι όπως το είδε η φαντασία του συγγραφέα. Μέσα από τη χρήση της πρωτοπρόσωπης γραφής ο αναγνώστης γίνεται ένα με τον ήρωα Ιππόλυτο, έναν αστυνομικό που κλίνεται να ερευνήσει έναν μυστήριο θάνατο που συμβαίνει στον Τομέα του. Ίσως να φανεί κοινότυπο, ένας αστυνομικός δηλαδή που προσπαθεί να λύσει το μυστήριο ενός ανεξήγητου θανάτου. Όμως ο θάνατος αυτός δεν είναι συνηθισμένος και τα αίτια της πρόκλησης του πρωτοφανή. Τι θα μπορούσε να σκοτώσει έναν υγιέστατο άνθρωπο στα καλά τον καθουμένων; Τα πράγματα γίνονται περισσότερο μυστήρια όταν οι θάνατοι αυξάνονται ενώ τα θύματα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: υψηλό δείκτη ευαισθησίας, καλοσύνης συμπόνιας και αλληλεγγύης, άνθρωποι χαρισματικοί, δημιουργικοί και ακίνδυνοι, όπως αφανείς καλλιτέχνες και μικρά παιδιά . Μία συγγραφέας, ένας βιολιστής, ένας ιερέας, ένα μικρό κορίτσι είναι τα επόμενα θύματα που ακολουθούν τον πρώτο θανόντα, προμηνύοντας μεγαλύτερο κίνδυνο από αυτό που ο ήρωας-αφηγητής μπορεί να φανταστεί . Τι είναι αυτό που τους σκοτώνει; Είναι μελαγχολία, είναι γονίδιο-φονιάς, είναι η Φύση ή μήπως κάτι άλλο; Γιατί όσο η ιστορία προχωρά οι θάνατοι πολλαπλασιάζονται ολοένα και πιο πολύ όσο ο αναγνώστης γυρνά με μανία τις σελίδες;
Μη διστάσετε να αναζητήσετε κι εσείς το μυστήριο και να ζήσετε την περιπέτεια μαζί με τον αφηγητή. Ο Διαμαντής σας προσφέρει την ευκαιρία. Μετέχοντας στο Σύνδρομο του Χάους ένα είναι το σίγουρο: Όταν το βιβλίο τελειώσει θα δείτε τον κόσμο με άλλο πια πλέον μάτι.
Γιώργος Χατζηκυριάκος
Απρίλιος 2008
Πέμπτη 16 Μαΐου 2013
Το Σύνδρομο του Χάους του Διαμαντή Φλωράκη
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο της ομιλίας μου στην παρουσίαση του βιβλίου "Το Σύνδρομο του Χάους" του Διαμαντή Φλωράκη. Η παρουσίαση πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2008 στο παλιό βιβλιοπωλείο Cube στην οδό Εμ. Μπενάκη στην Αθήνα.
Ξεκινώντας την παρουσίαση του Βιβλίου του Διαμαντή Φλωράκη, θεωρώ πρέπον να σας μιλήσω για τη γνωριμία μου με το συγγραφέα. Όχι, δεν τον έχω συναντήσει προσωπικά, άσχετα με το γεγονός ότι διαβάζοντας τα έργα του αισθάνθηκα πως αυτό το πρόσωπο ήταν κατά πολύ οικείο σε εμένα. Κάτι σαν μακρινός συγγενής που έφυγε για ταξίδι και κάθε λίγο μου στέλνει τις εμπειρίες του μέσα από γράμματα.
Τον γνώρισα πέρσι σε αυτό ακριβώς το μέρος όπου βρισκόμαστε και φέτος, στο πρώτο Διήμερο φαντασίας που οργάνωσαν τα μέλη των Συμπαντικών Διαδρομών. Τότε ήταν που πρόσεξα ένα βιβλίο που προσφέρονταν δωρεάν. Το εξώφυλλο έγραφε: Διαμαντής Φλωράκης Τα Γονίδια της Αγιότητας και το μυαλό μου κατευθείαν πήγε στην Επιστημονική Φαντασία. Δεν θα σας κρύψω ότι δεν είμαι πολύ φίλος της Επιστημονικής καθότι προτιμώ ιστορίες με σπαθιά, κάστρα δράκους και άλλα γνωστά στοιχεία που συναντώνται σπάνια στην Επ. Φαντασία. Μα έλα που ένα βιβλίο εντελώς διαφορετικό από τα γούστα μου με ενθουσίασε τόσο που δεν το περίμενα. Μετά από τα νέα συναισθήματα και το μικρόβιο που μου κόλλησε το βιβλίο του Φλωράκη, δεν ήταν δύσκολο να αποκτήσω το Σύνδρομο του Χάους και να το απορροφήσω με την πρώτη. Γιατί αν τα Γονίδια της Αγιότητας με ενθουσίασαν, το Σύνδρομο του Χάους με υπέταξε!
Θεωρώ πως ένα βιβλίο είναι επιτυχημένο όχι τόσο εάν αρέσει στους οπαδούς του είδους του αλλά όταν κατορθώνει να κερδίσει αναγνώστες διαφορετικών προτιμήσεων. Όπως έγινε στην προκειμένη με εμένα. Το Σύνδρομο του Χάους είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα. Αλλά πριν μιλήσω για το κατόρθωμα, συνετό είναι πρώτα να σας πω και κάτι για τον ήρωα του. Το Διαμαντή Φλωράκη.
Μα ποιος είναι αυτός ο Φλωράκης, αναρωτήθηκα όταν απέκτησα τα Γονίδια της Αγιότητας. Ακόμη ένας νέος Έλληνας που το έριξε στη συγγραφή για να βρει το δρόμο του στη λογοτεχνία; Όταν ερεύνησα την περίπτωση του, τότε κατάλαβα πόσο μαύρα ήταν μεσάνυχτα που είχα! Γιατί ο Διαμαντής δεν ήταν κάποιος νέος στο χώρο αλλά ένας βετεράνος. Γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και μέχρι σήμερα έχει γράψει κι εκδώσει 20 βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Όμως γιατί δεν τον ήξερα; Γιατί δεν είχα ακούσει έστω έναν λόγο από κάπου για αυτόν τη στιγμή που πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς παρουσιάζονται σαν μεσσίες της λογοτεχνίας; Αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία που πάνω κάτω όλοι εσείς γνωρίζετε για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Συγγραφικά Μεγαθήρια όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Ουγκό, ο Βερν, ο Δουμάς και πολλοί άλλοι ανέλαβαν την παιδική ηλικία του Διαμαντή ο οποίος γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα στην ηλικία των 12 ονομάζοντας το Ταξίδι στη Σελήνη. Όπως καταλαβαίνετε ένα τέτοιο παιδί δύσκολα θα μπορούσε να απομακρυνθεί από τη συγγραφή. Θα ήταν έγκλημα άλλωστε γιατί τότε η Επιστημονική Φαντασία δεν θα τιμηθεί από τα έργα του. Το 1963 εκδίδει το μυθιστόρημα με τίτλο οι Απίθανοι ενώ μέχρι το 1972 κυκλοφορεί τρεις ακόμα δουλειές, δύο νουβέλες και ένα θεατρικό. Το 1972 ξεκινά τη δεκαλογία της Υπαρξιακής Αναρχίας που ξεκινά με το Επιστροφή στο Μέλλον και καταλήγει στο Σύνδρομο του Χάους. Φυσικά δεν σταμάτησε εκεί, όμως η δεκαλογία της Υπαρξιακής Αναρχίας είναι το σημείο αναγνώρισης του.
Μέσα από τα βιβλία της δεκαλογίας αυτής, πέρα από έναν αξιέπαινο συγγραφέα Επιστημονικής Φαντασίας, εντοπίζουμε έναν ερευνητή της ανθρώπινης υπόστασης, του πνεύματος, του συνδέσμου του με το Θεό και το ρόλο της ύπαρξης του στο Σύμπαν. Ευαίσθητος και στοχαστικός ο Διαμαντής δεν διστάζει να αναζητήσει το θείο μέσα από τα έργα του, να κυνηγήσει την πηγή του γενικού Κακού και να μεταφέρει μηνύματα αλληλεγγύης και αγάπης. Ότι ακριβώς θα νιώσετε κι εσείς εάν διαβάσετε το Σύνδρομο του Χάους.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το βιβλίο αποτελεί το δέκατο μέρος της Υπαρξιακής Αναρχίας. Κυκλοφόρησε το 92, έπειτα το 97 και πια το σωτήριο έτος 2008 από τις Συμπαντικές Διαδρομές.
Ευανάγνωστο, ευχάριστο και σχετικά σύντομο ώστε να μην κουράζει με περιττές πληροφορίες, το βιβλίο είναι ένα άριστο πάντρεμα Επιστημονικής και Μυστηρίου. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μελλοντική εποχή, σε κάποιο σημείο μιας παγκόσμιας κοινότητας. Έννοιες όπως Τομείς, Τομεάρχης, Μοριακή Βιολογία, Κέντρο Ψυχοσωματικής Υγείας, Εκκλησία του Σκότους, μεταφέρουν τον αναγνώστη στο μέλλον έτσι όπως το είδε η φαντασία του συγγραφέα. Μέσα από τη χρήση της πρωτοπρόσωπης γραφής ο αναγνώστης γίνεται ένα με τον ήρωα Ιππόλυτο, έναν αστυνομικό που κλίνεται να ερευνήσει έναν μυστήριο θάνατο που συμβαίνει στον Τομέα του. Ίσως να φανεί κοινότυπο, ένας αστυνομικός δηλαδή που προσπαθεί να λύσει το μυστήριο ενός ανεξήγητου θανάτου. Όμως ο θάνατος αυτός δεν είναι συνηθισμένος και τα αίτια της πρόκλησης του πρωτοφανή. Τι θα μπορούσε να σκοτώσει έναν υγιέστατο άνθρωπο στα καλά τον καθουμένων; Τα πράγματα γίνονται περισσότερο μυστήρια όταν οι θάνατοι αυξάνονται ενώ τα θύματα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: υψηλό δείκτη ευαισθησίας, καλοσύνης συμπόνιας και αλληλεγγύης, άνθρωποι χαρισματικοί, δημιουργικοί και ακίνδυνοι, όπως αφανείς καλλιτέχνες και μικρά παιδιά . Μία συγγραφέας, ένας βιολιστής, ένας ιερέας, ένα μικρό κορίτσι είναι τα επόμενα θύματα που ακολουθούν τον πρώτο θανόντα, προμηνύοντας μεγαλύτερο κίνδυνο από αυτό που ο ήρωας-αφηγητής μπορεί να φανταστεί . Τι είναι αυτό που τους σκοτώνει; Είναι μελαγχολία, είναι γονίδιο-φονιάς, είναι η Φύση ή μήπως κάτι άλλο; Γιατί όσο η ιστορία προχωρά οι θάνατοι πολλαπλασιάζονται ολοένα και πιο πολύ όσο ο αναγνώστης γυρνά με μανία τις σελίδες;
Μη διστάσετε να αναζητήσετε κι εσείς το μυστήριο και να ζήσετε την περιπέτεια μαζί με τον αφηγητή. Ο Διαμαντής σας προσφέρει την ευκαιρία. Μετέχοντας στο Σύνδρομο του Χάους ένα είναι το σίγουρο: Όταν το βιβλίο τελειώσει θα δείτε τον κόσμο με άλλο πια πλέον μάτι.
Γιώργος Χατζηκυριάκος
Απρίλιος 2008
