"Ο Φρόντο ζει". Αυτό ήταν το σύνθημα των Χίπηδων και άλλων φιλελεύθερων Αμερικάνων στη δεκαετία μεταξύ του '60 και του '70. Ναι, μπορεί το βιβλίο "ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" να παρέμενε άγνωστο και άσιμο για τους Έλληνες ώσπου να μεταφερθεί στον κινηματογράφο από τον Τζάκσον το 2001, όπου και το έμαθαν οι πάντες, όμως η τριλογία του Τόλκιν ήταν κάτι παραπάνω από δημοφιλής στην Αμερική εκείνων των χρόνων. Ο νεαρός Χόμπιτ έγινε κάτι σαν σύμβολο ελευθερίας για εκείνους που ονειρεύονταν έναν ειρηνικό κόσμο και το όνομα του γραφόταν στους τοίχους και στα ρούχα, με τη φράση " Ο Φρόντο Ζει."
Αυτό ήταν και το μήνυμα που έστειλα σήμερα στους υποψήφιους πολιτικούς που μας κάλεσαν να εκλέξουμε τους νέους δημάρχους και περιφερειάρχες που θα κάτσουν από αύριο στα "δημοκρατικά" χρονιά τους. Από όλα τα ψηφοδέλτια, επέλεξα το λευκό. Μα πριν το βάλω στο φάκελο, έγραψα με μεγάλα γράμματα, "Ο Φρόντο ζει!". Λυπάμαι αν δυσαρέστησα τους συντοπίτες μου αλλά από όλους τους υποψήφιους, δεν θεωρώ κανέναν άξιο. Ειδικά στον Πειραιά, όπου μένω από τότε που γεννήθηκα, κάθε χρόνο βλέπω την πόλη μου να σαπίζει και να γίνεται όλο και πιο τριτοκοσμική από ότι την έχουν καταντήσει. Το ίδιο αισθάνομαι και για όλη την Αττική, μια περιοχή με τόση σημασία (κυρίως ιστορική) να ζει με το καρκίνωμα στην καρδιά της. Όχι, δεν τρώω το παραμύθι κανενός που λέει πως θα παλέψει για το καλό της πόλης και του νομού (τα έχω χορτάσει και σιχαθεί). Προτιμώ το παραμύθι του Τόλκιν. Περιμένω τη μέρα και ελπίζω σε αυτήν, τότε που ένας "μικρούλης" θα πραγματοποιήσει το μεγάλο του ταξίδι και θα στείλει τη διαφθορά εκεί όπου φτιάχτηκε, καταστρέφοντας την μια για πάντα. Κι ίσως η μέρα αυτή να αργήσει κι εγώ να μην υπάρχω για να τη ζήσω. Όμως θα έρθει όσο ο Φρόντο ζει.
