Από παιδί θυμάμαι να περιμένω τον ερχομό του Δεκέμβρη όσο τίποτε άλλο. Δεν θέλει και ιδιαίτερο ερώτημα για αυτό. Είναι γνωστό πόσο μαγικός είναι αυτός ο μήνας σε σχέση με τους υπόλοιπους έντεκα. Πάντοτε περίμενα τον Δεκέμβρη με προσμονή, πιστεύοντας πως κάτι θα άλλαζε με τον ερχομό του, κάτι... δεν ξέρω ακριβώς τι, ίσως ένα μεγάλο, μυστικό ταξίδι σε κάποιο μέρος από όπου δεν θα ήθελα να φύγω ποτέ. Ίσως για αυτό και να ξεκίνησα να γράφω το Τραγούδι του Χρόνου μεγαλώνοντας
Όμως τώρα δεν θα μιλήσω για τη Νοέλα. Θα μιλήσω για το Δεκέμβρη που μόλις σήμερα έκανε την είσοδο του στα ημερολόγια της φετινής, σακατεμένης χρονιάς. Ναι, καλά διαβάσατε. Το 2010 ήταν σακατεμένη χρονιά (για να μην την χαρακτηρίσω κάπως αλλιώς) και περιμένω πως και πως να φύγει και να πάει... ας πάει όπου θέλει. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα ως την υποδοχή του νέου έτους και εύχομαι το 2011 να είναι καλύτερο, αν και... δεν το βλέπω, γιατί όπως δείχνουν τα πράγματα κυρίως σε εθνικό επίπεδο, τα επόμενα χρόνια θα χειροτερεύουν αντί για να καλυτερεύουν
Ο Δεκέμβρης, εκτός του ότι έμοιαζε με καλοκαιρινό μήνα λόγω της ζέστης, μπήκε φουριόζος και γρουσούζης. Από το βράδυ κιόλας, η Ελεάννα, η κόρη μας, έπαθε μια "ωραία" ωτίτιδα που δεν την άφησε σε ησυχία μέχρι το πρωί και που συνεχίζει να την ταλαιπωρεί μέχρι τώρα. Ύπνο δεν κάναμε, εκτός από μία με μιάμιση ώρα το πρωί πριν τελικά σηκωθώ για να πάω στη δουλειά. Το λεωφορείο όπως πάντα γεμάτο, τα καθίσματα πιασμένα, η διαδρομή ατελείωτη. Όταν τελικά έφτασα στη δουλειά, με περίμενε ένας σωρός από παραλαβές νέων βιβλίων, επιστροφές παλαιότερων (μια διαδικασία που κρατά καιρό ειδικά από τότε που κάναμε τη μετακόμιση του βιβλιοπωλείου) και φυσικά οι στρατιωτικού τύπου αγγαρείες της (ας μην τη χαρακτηρίσω) προϊσταμένης που άλλη δουλειά δεν έχει από το να μοιράζει διαταγές και επιπλήξεις. Η δουλειά μου ως πωλητής έχει καταντήσει ένα συνεχόμενο χαμαλίκι που δεν έχω τελειωμό σε μια εταιρεία που κλείνει παραρτήματα το ένα μετά το άλλο και διώχνει υπαλλήλους (έξι άτομα έδιωξαν τη Δευτέρα) ώστε να προσλαμβάνει διευθυντές (μέχρι στιγμής πέντε, χωρίς το αφεντικό).
Αϋπνία, γκρίνια, εκνευρισμός, απελπισία... ναι, κάπως έτσι ήρθε ο Δεκέμβρης. Είναι από εκείνες τις μέρες που λαχταράς να πεις στους γύρω σου "καλό μήνα" μα δεν σου βγαίνει. Έτσι κι αλλιώς όμως, λίγοι ήταν αυτοί (από το δικό μου περιβάλλον έστω) που αντιλήφθηκαν πως άλλαξε ο μήνας. Οι δρόμοι γεμάτοι με σκουπίδια, ο καιρός ανώμαλος, οι ειδήσεις αποκαρδιωτικές, η διάθεση πεσμένη.
Παρ΄όλα αυτά, γυρνώντας σπίτι αργά το βράδυ, έχοντας ηρεμήσει λίγο από τη φόρτιση της μέρας, άρχισα να σκέφτομαι τα πράγματα αλλιώς. Περπατώντας στα στενά του Πειραιά, βλέποντας μπαλκόνια στολισμένα με φωτάκια, θυμήθηκα την προσμονή μου. Ο Δεκέμβρης ήρθε και πάλι και ξέρω πόσο ο κόσμος τον περιμένει. Ξέρω πως μοιραζόμαστε την ίδια ανάγκη, παρά τα χίλια δυο βάσανα που περνάει ο καθένας μας και τα άλλα τόσα που τον περιμένουν: είναι η ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι διαφορετικό, κάτι μαγικό, κάτι που ίσως μόνο τα παιδιά, με την ξεγνοιασιά και την αθωότητα τους μπορούν να νιώθουν. Ο Δεκέμβρης ήρθε, όσο περίεργος κι αν ήταν ο ερχομός του. Και μαζί του έρχονται τα Χριστούγεννα, τα οποία τι άλλο είναι για εμάς τους μεγάλους από μια ανάγκη γαλήνης και ηρεμίας;
Αυτή τη στιγμή η Ελεάννα κοιμάται ήσυχη. Καλωσόρισες Δεκέμβρη, αγαπημένε μου μήνα, κι ας ήταν επεισοδιακός ο ερχομός σου.
