Θυμάμαι ένα φίλο μου να μου λέει πριν από πολύ καιρό: "Θα δεις, θα γυρίσει ο τροχός. Κι όταν γυρίσει, θα γυρίσει για τα καλά." Φυσικά εγώ ούτε το πρώτο πίστεψα ούτε και το δεύτερο. Κι όμως, ο φίλος μου είχε δίκιο (και πλέον περηφανεύεται πολύ για αυτό).
Στο τέλος του Ιούλη είχα τηλεφωνήσει στις Εκδόσεις Πατάκη για να ενημερωθώ σχετικά με την απάντηση για το βιβλίο (Το Τραγούδι του Χρόνου) που τους είχα στείλει το Μάιο. "Δυστυχώς η απάντηση είναι αρνητική" μου είχε πει στο τηλέφωνο ο υπεύθυνος του παιδικού τμήματος κι έτσι κατάλαβα πως δεν είχα κάτι πια να περιμένω από τον εν λόγω εκδοτικό και φυσικά δεν θα μάθαινα ποτέ το λόγο της απόρριψης, καθώς οι μεγάλοι εκδότες δεν συνηθίζουν να αποκαλύπτουν στους συγγραφείς τους λόγους της τελικής απόφασης. Το μόνο που ρώτησα πριν κλείσω το τηλέφωνο ήταν το πως θα ήταν δυνατόν να παραλάβω το χειρόγραφο. Ο υπεύθυνος μου είπε πως με ενημέρωνε κάποια στιγμή εκείνος. Ο καιρός περνούσε, το τηλέφωνο δεν χτύπησε κι έτσι σκέφτηκα πως το χειρόγραφο θα είχε χαθεί (δεν θα ήταν η πρώτη φορά) και πιθανόν να είχε καταλήξει στα σκουπίδια.
Δύο μήνες αργότερα το Τραγούδι του Χρόνου έγινε δεκτό από τις εκδόσεις Κέδρος. Τα λόγια του φίλου μου επιβεβαιώθηκαν. Ο τροχός είχε μόλις γυρίσει. Δεν πίστευα όμως πως θα γυρνούσε τόσο πολύ, όταν μια εβδομάδα μετά από τα χαρμόσυνα νέα, το πρωινό της Δευτέρας, ένας άγνωστος αριθμός με καλούσε στο κινητό. Ήταν ο υπεύθυνος του παιδικού τμήματος του Πατάκη.
"Καλημέρα σας!", μου λέει με έναν ευχάριστο τόνο. "Είχαμε μιλήσει το καλοκαίρι. Μας είχατε στείλει ένα χειρόγραφο, το Τραγούδι του Χρόνου."
"Ναι." απαντώ κι εγώ καχύποπτα. "Και λοιπόν;"
"Η απάντηση ήταν αρνητική, όπως σας είχα πει. Όμως μας άρεσε πολύ η γραφή σας και θα θέλαμε να διαβάσουμε και κάτι άλλο δικό σας."
Για λίγο νόμιζα ότι μου έκανε φάρσα. Δεν ήταν μόνο αυτά που μου έλεγε αλλά και ο τρόπος με τον οποίο τα έλεγε, που ουδεμία σχέση δεν είχε με το βαριεστημένο και τυπικό ύφος σαν την πρώτη φορά που μιλήσαμε. Πριν κλείσουμε, μου είπε που και πότε θα μπορούσα να τον βρω στα γραφεία τους για να περάσω και να αφήσω κάποια άλλη μου δουλειά προς υποβολή αλλά και να παραλάβω το χειρόγραφο.
Δεν το έκανα. Κατά πρώτον είχα πεισμώσει και κατά δεύτερον είχα λάβει την ικανοποίηση μου. Μπορεί να μην ήθελαν το Τραγούδι του Χρόνου στον Πατάκη, όμως, από ότι φάνηκε, δεν το απέρριψαν με αποστροφή και βρήκαν κάτι καλό στη γραφή μου. Τρίτον, ήμουν πολύ χαρούμενος από τα πρόσφατα νέα του Κέδρου, οπότε αποφάσισα να μην κάνω κάποια επιπλέον κίνηση. Όταν κάποτε θα έβρισκα λίγο χρόνο, θα πήγαινα από εκεί ώστε να πάρω το χειρόγραφο (το οποίο τελικά δεν είχε καταλήξει στα σκουπίδια όπως νόμιζα στην αρχή).
Πέρασε ο Σεπτέμβρης, πέρασε και ο Οκτώβρης. Κι εκεί, στις αρχές του Νοέμβρη κι ενώ βρίσκομαι στη δουλειά, κάποιος ζητάει να με δει. Ήταν η υπεύθυνη marketing του παιδικού τμήματος των εκδόσεων Πατάκη και είχε έρθει για να μας δειγματίσει τα νέα βιβλία fantasy της σαιζόν. Όταν η προϊσταμένη μου άκουσε για fantasy την έστειλε κατευθείαν σε εμένα, μιας και έχω πάρει κάτω από την ευθύνη μου τη λογοτεχνία του φανταστικού στο μαγαζί. Μέσα στα βιβλία που επρόκειτο να μου δείξει ήταν και το Κοράκι σε Άλικο Φόντο του φίλου μου Λευτέρη Κεραμίδα (που είναι κάτι παραπάνω από φίλος) και μάλιστα αυτό ήταν και το πρώτο πράγμα που τη ρώτησα:
"Ήρθες να μου δείξεις το Κοράκι σε Άλικο Φόντο;"
"Ναι! Πώς το ΄ξερες;"
"Από το καλοκαίρι το περιμένω!"
Μιλήσαμε, κουβεντιάσαμε, μου έκανε δώρο κι ένα βιβλίο. Μου είπε που μπορώ να την βρω σε περίπτωση που χρειαστώ κάτι. Όταν μου είπε για τα γραφεία του παιδικού, της είπα πως κάποια στιγμή θα πέρναγα για να παραλάβω εκείνο το άμοιρο χειρόγραφο που είχα παραγκωνίσει
"Έχεις στείλει κάτι σε εμάς;" με ρώτησε.
"Ναι, πριν κάμποσους μήνες."
Όταν της εξήγησα ποιο ήταν το δικό μου, με κοίταξε με έκπληξη. Μου είπε πως το ήξερε, το είχε διαβάσει και η ίδια και της άρεσε πολύ.
"Το θυμάμαι! Ήταν πολύ όμορφο. Στους περισσότερους από την επιτροπή που το διάβασαν, άρεσε."
Και τότε ακολούθησε η ρητορική ερώτηση.
"Μα αφού σας άρεσε βρε παιδιά, γιατί δεν το θέλατε;"
Και επιτέλους έμαθα το λόγο της απόρριψης. Σύμφωνα με τον αξιολογητή, το Τραγούδι του Χρόνου ήταν μια ωραία ιστορία που όμως έχει κάτι το επίφοβο: είναι χριστουγεννιάτικη οπότε δεν μπορεί να έχει μεγάλη βιωσιμότητα στην αγορά. Κι επειδή τα αντίστοιχα βιβλία των εκδόσεων δεν έχουν πάει πολύ καλά τα τελευταία χρόνια, φοβούνται να αναλάβουν το ρίσκο.
"Αν έβγαζες το χριστουγεννιάτικο στοιχείο, θα μπορούσαμε να το εκδώσουμε.", μου είπε. Δελεαστική πρόταση αλλά όχι, δεν πρόκειται να αλλάξω την ιστορία. Η Νοέλα θα παραμείνει Νοέλα. Μπορεί να μην συνεργαζόμουν τελικά με τις εκδόσεις Πατάκη, ήμουν χαρούμενος όμως επειδή πήρα μια ικανοποιητική απάντηση, μαθαίνοντας πως το βιβλίο μου δεν απορρίφθηκε με αποστροφή.
Και έχουμε και συνέχεια! Ένα μήνα αργότερα δέχτηκα και πάλι τηλεφώνημα από τον εκδοτικό. Ήταν η κοπέλα που είχαμε μιλήσει στη δουλειά. Μου ζήτησε να περάσω από τα γραφεία εντός των ημερών διότι ήθελε να με δει ο αξιολογητής και να μιλήσουμε για το βιβλίο.
Αυτή τη φορά πήγα. Είχα την τιμή να γνωρισθώ με τον αξιολογητή και συγγραφέα, κύριο Φίλιππο Μανδηλαρά, με τον οποίο περάσαμε ένα ευχάριστο απόγευμα συζητώντας για ποικίλα θέματα από το χώρο της λογοτεχνίας, του φανταστικού και όχι μόνο. Από τα λεγόμενα του για το βιβλίο μου, έμαθα πως όντως άρεσε στην αναγνωστική επιτροπή και πως το χριστουγεννιάτικο θέμα της ιστορίας στάθηκε το μοναδικό εμπόδιο για την έκδοση του. Μου είπε επίσης ότι με ξεχώρισε από τους συγγραφείς που έστειλαν κείμενα προς υποβολή και μου ζήτησε να του παρουσιάσω μερικές άλλες μου δουλειές, παλιότερες αλλά και νέες, διότι, όπως είπε χαρακτηριστικά, "φάνηκε πως από τη γραφή σου υπάρχει ψωμί και είναι κρίμα να χαθεί."
Γυρνώ το χρόνο λίγους μήνες πίσω. Τότε που δέχτηκα την απόρριψη από τις εκδόσεις Πατάκη μέσω τηλεφώνου, πιστεύοντας πως δεν υπήρχε καμιά ελπίδα για συνεργασία. Τώρα, πέντε μήνες μετά, ακόμα ακούω τον φίλο μου να λέει:
"Θα δεις, θα γυρίσει ο τροχός. Κι όταν γυρίσει, θα γυρίσει για τα καλά."
Ειρωνία...
ΥΓ: το χειρόγραφο γύρισε πίσω.
