Ο Φόβος για... τη Δραχμή

Σε λίγο καιρό θα είμαι άνεργος. Η εταιρεία στην οποία “εργάζομαι” έχει κλείσει τα περισσότερα καταστήματα, συμπεριλαμβανομένου και του κεντρικού και πιο προσοδοφόρου, βρίσκεται στο άρθρο 99 και οδηγείται με ταχύτατους ρυθμούς προς την τελική πτώχευση. Αυτό σημαίνει πως δεν πρόκειται να πάρω την αποζημίωση που δικαιούμαι, πολύ πιθανόν ούτε τα δεδουλευμένα. Μέχρι στιγμής είμαι... τρεις μήνες απλήρωτος. Όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοι μου, έτσι κι εγώ κατέφυγα σε δικηγόρο για αγωγή. Και δεν είναι η μόνη αγωγή που με απασχολεί αυτό το διάστημα. Στην πολυκατοικία που μένω, κάποιοι δεν πληρώνουν κοινόχρηστα εδώ και πολλούς μήνες, με αποτέλεσμα να τα επιβαρύνομαι εγώ και οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες. Τα έξοδα αυξάνονται και τα έσοδα μειώνονται. Η εφορία δεν έχει έρθει ακόμα. Κάποιος φίλος μου μου είπε για μια δουλειά πάνω στο αντικείμενο μου. Ο μισθός που προσφέρουν είναι 580 ευρώ μεικτά (δηλαδή λιγότερα στο χέρι) για 8 ώρες τη μέρα. Ο φίλος μου με προειδοποίησε εξαρχής πως τα λεφτά είναι λίγα (πόσο μάλλον για κάποιον που έχει να ταίσει τρία στόματα) μου είπε να μην εκπλήσσομαι γιατί δυστυχώς σε κάθε δουλειά αυτή είναι η αμοιβή που προσφέρουν έπειτα από το δεύτερο Μνημόνιο. Ακούω συνεχώς για εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, που κάποια στιγμή τα αφεντικά τους, επικαλούμενοι την κρίση, τους έκοψαν έως και 50% τις μηνιαίες απολαβές από το μισθό τους. Η γειτονιά μου, που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ένας από τους πιο πολυσύχναστους εμπορικούς δρόμους του Πειραιά, πλέον είναι γεμάτη από αδειανά ισόγεια και ξενοίκιαστα μαγαζιά. Τα μόνα που νοικιάζονται (και η εμφάνιση τους είναι πέρα για πέρα ανησυχητική) είναι κάποιοι μικροί χώροι που γίνονται ενεχυροδανειστήρια, κοινώς μαγαζιά με την επιγραφή Αγορά Χρυσού. Συνεχώς ακούω για δολοφονίες, διαρρήξεις και ληστείες. Άκουσα για κάποιον που τον σκότωσαν στο δρόμο και σκέφτηκα πως μπορεί να ήμουν εγώ στη θέση του. Ίσως αύριο να είναι η σειρά μου. Άκουσα για κάποιον που τον πυροβόλησαν στην πυλωτή του σπιτιού του για να του κλέψουν το αυτοκίνητο. Σκέφτηκα πως ίσως να ήταν ο αδελφός μου στη θέση του. Ίσως αύριο να είναι η σειρά του. Άκουσα για κάποια ηλικιωμένη που μπήκαν στο διαμέρισμα της, τη λήστεψαν και τη σκότωσαν. Σκέφτηκα πως ίσως να ήταν η μητέρα μου στη θέση της (πριν μερικούς μήνες της διέρρηξαν το σπίτι μα ευτυχώς δεν ήταν μέσα). Ίσως αύριο να είναι η σειρά της. Άκουσα για μια γυναίκα που τη βίασαν. Σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν η σύζυγος μου στη θέση της. Ίσως αύριο να είναι η σειρά της. Άκουσα για ένα παιδί που έπεσε θύμα απαγωγής (κοντά στην περιοχή μας) για να του πάρουν και να πουλήσουν τα όργανα του. Σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν η κόρη μου στη θέση του. Ίσως αύριο να είναι η σειρά της. Η χώρα που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω έχει καταρρεύσει οικονομικά και κοινωνικά. Καθημερινά φοβάμαι για τόσα πολλά κι όμως κάποιοι προσπαθούν να με πείσουν πως έχω έναν και μοναδικό φόβο να με απασχολεί: το αν η χώρα βγει από το Ευρώ και επιστρέψει στη Δραχμή...