Κοίταξε απόψε,
Ψηλά στον ουρανό,
Ένα αστέρι σβήνει
Κοίτα!
Ένας μικρός τυφεκιοφόρος περπατά
Με το μέτωπο στραμμένο στο Βορρά
Από ένα μακρινό μέρος ταξιδεύει
Δεν υπάρχει, και το ξέρει, επιστροφή
Μόνο μια βουβή διαταγή
Ιδανικά και παρακμή
Καταραμένος είναι να πνιγεί
Σε κάποια καταιγίδα μακρινή
Στο κατώφλι της αξημέρωτης νύχτας
Δεν ξημερώνει εκεί, δεν ξημερώνει
Προδόθηκε από το όνειρο του
Δεν έχει κάτι πια να βρει
Μια εικόνα μοναχά στο πλευρό του
Εξιλέωση υπάρχει μόνο στη βροχή
Ζει το αληθινό παραμύθι
Κάτω από τη νεκρική υγρασία
Η τελευταία ένδοξη ιστορία
Αδιάφορο κοινό θα την χειροκροτήσει
Το ποτάμι μύρισε
Το Τείχος είναι κοντά!
Ξέχασε με
Χτύπα την αρβύλα δυνατά!
Παρουσιάσου φωναχτά!
Αποχαιρέτησε με
Πίσω μην κοιτάς!
Δεν έχεις που να πας!
Συγκρατιέται,
Τόσοι το έζησαν και τόσοι θα το ζήσουν…
Δεν συγκρατιέται,
Τόσοι απαλλάχτηκαν έτσι απλά…
Συγκρατιέται,
Δεν φοβάμαι την καταιγίδα, θα περάσει…
Δεν συγκρατιέται,
Η λάμψη του αστεριού
Ήταν απλώς μια αντανάκλαση του φεγγαριού…
Προχώρησε αγάπη μου
Πρόσεχε τον κήπο της Ίριδας
Τα χρώματα δεν είναι αληθινά
Βρήκα τον εαυτό μου
Στο τέλος ενός έπους
Που δεν αφηγήθηκα ποτέ
Σε παρακαλώ,
Μη διαβάσεις την αρχή…
Το Τείχος, το ποτάμι, το φεγγάρι
Είναι πια εδώ…
Βλέπω τα παιδιά που γέννησα
Να μένουν ορφανά
Μου κόπηκαν τα χέρια
Δεν υπάρχει αγκαλιά
Δεν μπορεί
Κάπου θα υπάρχει διαφυγή!
Ετούτη η μελωδία
Αληθινή τραγωδία
Μου αποκάλυψε με πόνο
Τι θα πει σε αυτόν τον κόσμο
Ζωή
Κι εδώ το αστέρι σβήνει
Κάπου εδώ πεθαίνει ο ραψωδός
Μετάνιωσε πικρά που κάποτε πλησίασε το Φως
Γλυκό σκοτάδι ξανά
Χαμόγελα και παραμύθια στη φωτιά
Ζωή κι ελπίδα γεννήθηκαν
Πέθαναν και πέθαναν ξανά
Άραγε οι ήρωες θα φτάσουν στη γαλήνη;
Η απόλυτη σιωπή την ψυχή μου θα απαλύνει
Θεέ μου…
Εαυτέ μου…
Σηκώνω το κεφάλι και κοιτώ ψηλά
Τα αστέρια που εξύμνησα
Για μια τελευταία φορά
Το βιβλίο θα στολίσει το μνήμα του παιδιού
Τα όνειρα του παιδιού θα ταΐσουν την Μητέρα
Το πτώμα του ραψωδού θα ταΐσει τα σκουλήκια των ψυχών
Παρόν και μέλλον
Μέλλον και παρελθόν
Ένας σάπιος κύκλος στον κόσμο των ιδεών
Θλίψη…
Σκότωσα το μέλλον και διάλεξα το παρελθόν
Κάπου εκεί κάτι υπάρχει
Πίσω όχι μπροστά
Πίσω όχι μπροστά
Της αγνότητας ο Θεριστής με περιμένει στη γωνιά
Που είναι η αυγή, που είναι η αυγή;
Που είναι η ανθρωπιά σε αυτή τη γη;
Που είναι όλοι;
Που είμαι εγώ; Που είσαι εσύ;
Σε αναζητώ μες στη σιωπή
Με αναζητώ μες στη βροχή
Το τίμημα του ονείρου μου βαρύ…
Πόνος, πόνος, πόνος
Φυλακή, φυλακή, φυλακή
Κι όπως οι μέρες ξημερώνουν από την Ανατολή
Βλέπω τη νύχτα να με σκιάζει πιο πολύ
Από τον ουρανό εκεί ψηλά
Πέφτουν τα αστέρια σαν άπτερα πουλιά
Τίποτα πια, τίποτα πια
Μόνο εσύ κι εγώ εξόριστοι στου νόστου την αξημέρωτη νυχτιά
Που βαστάει εκεί
Πάντα εκεί
Πάντα εκεί…
Οι Μήνες ταξιδεύουν σαν έτη φωτός
Με χιόνια και βροχές σμίγουν
Φεγγάρια γεμίζουν κι απότομα σβήνουν
Κι εγώ ακόμα βρίσκομαι εδώ
Μοναχός
Πέθανα μα είμαι ακόμη ζωντανός
Ζω μα κάπου μέσα μου είμαι αλλιώς
Διασχίζω το σκοτάδι
Διασχίζω τη Γη μες στο σκοτάδι
Διασχίζω τον ουρανό μες στο σκοτάδι
Διασχίζω νεκρά αστέρια μες στο σκοτάδι
Διασχίζω πεθαμένα όνειρα μες στο σκοτάδι
Διασχίζω βιασμένες ιδέες μες στο σκοτάδι
Διασχίζω το σκοτάδι
Ώσπου,
Ο Χρόνος βαρέθηκε
Σε αυτό τον τόπο να με κοιτά
Με χάδι παγερό
Με ελευθερώνει από τα δεσμά
Οι Μήνες παρουσιάζονται,
Μια τελετή αποχαιρετισμού
Ακόμα μια ψευδαίσθηση
κάποιας νικητήριας επωδού
Συλλέγω τα κομμάτια μου και αποχωρώ
Από τη μια φυλακή σε κάποια άλλη θα βρεθώ
Μέχρι οι αναθυμιάσεις να μου αποκαλύψουν την οδό
Ακολουθώ το δρόμο που θυμάμαι για το γυρισμό
Χαμογέλα στο Βορρά αγάπη μου
Ο καλός σου έρχεται σπίτι.
Γιώργος Χατζηκυριάκος
Χειμώνας 2007
