Πέρασαν 26 χρόνια από εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό που ήρθα στη ζωή. 26 έτη από τότε που γεννήθηκα. Και μαζί μου γεννήθηκαν ο Κόνικλον και ο Αγκρίκολας. Ο Καλλίεργος κι ο Χρυσαίτης. Η Σκάντια και η Ελπιχόη. Ο Φλογομάτης και ο Θούλης. Ο Γιόρκουν και ο Τροτ. Ο Λουκάς και η Φωτεινή, ο Τόμας και ο Γουίλιαμ. Μια πληθώρα ηρώων και κόσμων, ιστοριών και παραμυθιών με τα οποία συνυπάρχω και συμπορεύομαι Ονόματα που ίσως δεν έχουν καμία σημασία, όπως η αντίστοιχη γέννηση μου. Ή μήπως έχουν; Αυτό μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.
Εύχομαι τα αστέρια που φώτιζαν και που φωτίζουν τα 26 αυτά χρόνια που βαδίζω στη Γη, να συνεχίζουν να λάμπουν και να γίνονται όλο και πιο φωτεινά μέχρι το τέλος της διαδρομής και ακόμα παραπέρα. Και το σπαθί να βρίσκεται πάντα στο θυκάρι μου, ακόμα και σπασμένο γιατί...έχω ξεχάσει να παλεύω με τα χέρια.
I walk the earth
another day...
