Ένα υποτιθέμενο ποίημα που έγραψα το 2006, λίγο πριν ταξιδέψω βόρεια για μια υποχρέωση.
Ο Ταξιδιώτης
Είναι γραφτό μια εικόνα να παραμένει
Σε ενός γδαρμένου τόπου μία περιοχή ευλογημένη
Σαν αστέρια που ξέχασαν να κοιμηθούν στης αυγής τον ερχομό.
Είναι αυτό που συγκρατώ, είναι αυτό που δεν ξεχνώ
Όταν ο ήλιος το δέρμα μου καίει
Και στην ψυχή μου λέει
Πίστεψε στον εαυτό σου
και συνέχισε τον προορισμό σου
Που είναι το σπίτι μου;
Ποιος είναι ο γυρισμός;
Ένα μικρό όνειρο που το μεγάλωσε ο καιρός
Και ένα παιδί που παραγκώνισε ο ουρανός
Ένα μοναχά μέρος για να αναπαυτείς
Όταν ταξιδιώτης θα γενείς
Όσα αγαπώ πίσω έμειναν
Με χαμόγελα με αποχαιρέτησαν
Επαναστάτες του χρόνου, νικητές της ζωής
Όμως είμαι εκεί, ποτέ δεν έφυγα
Με κάθε μου στάση κοντά τους γυρνώ
Και σε ένα τζάκι καθιστός
Τα όσα ζήσαμε εξιστορώ
Που είναι το σπίτι μου;
Ποιος είναι ο γυρισμός;
Ένα μικρό όνειρο που το μεγάλωσε ο καιρός
Κι ένα παιδί που παραγκώνισε ο ουρανός
Όταν ταξιδιώτης θα γενείς
Και στους δρόμους θα χαθείς
Μία ιστορία θα εξιστορείς
Για το γέλιο της ζωής
Που έτυχε να βρεις
Εκεί που δεν στο έδινε κανείς
Ώσπου να σκεφτείς
Πως κανένας τόπος που θα ονειρευτείς
Δεν μοιάζει με τον τόπο της εκκίνησης
Και την υπόσχεση της επιστροφής
Δεν ζήτησα ανέμους, δεν ζήτησα φτερά
Δεν ζήτησα να βρω που αναπαύεται ο ήλιος όταν φεύγει μακριά
Δεν ζήτησα να φύγω, ζήτησα να μείνω παντοτινά
Στη δική σου αγκαλιά
Για αυτό συνεχίζω να βαδίζω σιωπηλά
Στο δρόμο του βορρά
Με την ευχή πως θα με οδηγήσει ξανά
Στα λιμάνια του νοτιά
Και με ένα τραγούδι ενός αγέραστου λόφου
Που τραγουδώ ψιθυριστά
Για να το ακούσουν τα αστέρια
Και να στο τραγουδήσουν φωναχτά
Και στο σπίτι θα επιστρέψω ξανά
Ίσως όχι σήμερα, ίσως κάποια άλλη φορά
Φτάνει εσύ να είσαι εκεί
Να με υποδεχτείς χαμογελαστά…
Γιώργος Χατζηκυριάκος
